Photo credits
Η επιστροφή του ασώτου...και η επιστροφή στις ρίζες
Είναι μερικά συγκροτήματα που έχουν πάει τη μουσική σε άλλα μονοπάτια. Στα '90ς, για εμένα, δύο ήταν τα συγκροτήματα που όρισαν τον ήχο της εποχής, οι Pantera και οι Biohazard. Αρα όπως ήταν φυσικό το γεγονός ότι οι δεύτεροι θα κυκλοφορούσαν νέο άλμπουμ είχε κάνει την προσμονή και τον ενθουσιασμό να βαρέσουν κόκκινο.
Το Divided We Fall είναι το άλμπουμ που σφραγίζει την (δεύτερη) επιστροφή του ασώτου Evan Seinfeld στη μπάντα. Κατά κάποιο τρόπο γύρισε στο λιμάνι του μετά τις περιπλανήσεις του σε διάφορες αμφιλεγόμενες μορφές "τέχνης".
Φυσικά οι Biohazard του 2025 δε περιμένει κανείς να επαναπροσδιορίσουν το είδος όπως έκαναν στα πρώτα τους βήματα. Δε πιστεύω πως το έχουν και σκοπό άλλωστε και πολύ καλά κάνουν.
Αυτό που κάνουν - και το κάνουν όπως μόνο αυτοί ξέρουν - είναι να μας θυμίσουν πως παίζεται το groove/hardcore/crossover υβρίδιο που οι ίδιοι γέννησαν. Πολλοί το προσπάθησαν μετά από αυτούς...κανείς δε τα κατάφερε όμως!
Με είχαν προϊδεάσει πάνω κάτω για το τι θα ακούσω έχοντας δώσει στη δημοσιότητα τα "Fuck The System", "Forsaken" και "Eyes On Six" καθώς και το λιτό εξώφυλλο του άλμπουμ που θυμίζει τη πρώτη κυκλοφορία της μπάντας, οπότε είχαν βάλει μόνοι τους τον πήχη ψηλά.
Οι ταχύτητες έχουν ανέβει για Biohazard και το κλασσικό δίδυμο στα φωνητικά Evan/Billy βγάζουν μια πόρωση και μια οργή όχι τεχνητή. Το νιώθουν! Οι εναλλαγές μεταξύ groove ρυθμών και hardcore, πλαισιομένες από τα κλασικά gang vocals και τα καταβούληση και κατα ριπάς σόλος , είναι εκεί που τα είχαν αφήσει στο "Urban Discipline" και στο "State of The World Address".
Η παραγωγή σφιχτή και ογκώδης έρχεται και δένει στη δημιουργία του κλασικού Biohazard ήχου.
Θα μπορούσε να τους κατηγορήσει κάποιος ότι έχουν πάρει ένα πετυχημένο μοτίβο στη δομή των τραγουδιών τους και το αναπαράγουν. Δε βρίσκω κάτι κακό σε αυτό. Κάθε κομμάτι στο δίσκο έχει τη προσωπικότητα του. Φωνάζει από μακριά ότι είναι ένα τραγούδι Biohazard και μάλιστα πολύ καλό.
Ο δίσκος ακούγεται μονορούφι και μετά από τα 38 λεπτά που διαρκεί νιώθεις ότι δε σου έφτασε κι απλά τον ξανακούς! Ειλικρινά δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο κομμάτι! Ας πω, λοιπόν, το Word To The Wise ως λίγο πιο πορωτικό από τα υπόλοιπα!
